Pop vangt geregeld muizen. Negen van de tien eet ze op. Eentje kan niet zo'n kwaad, maar meerdere en van bepaalde soorten geven buikklachten. Deze nacht moest ze eruit acuut het. Het regent en sneeuwwitje wil niet naar buiten. Bibberend zit ze op de veranda. 'Doe het hier dan', pushed Wim haar. Ze peinst er niet over en maakt rechtsomkeert, terug onder de warme deken! Twintig minuten later maakt ze ons weer wakker. Als ze dringend moet dan heeft ze daar een signaal voor: achter de oren krabben. Ooit is dat hieraan gelinkt. W. offert zich op, draagt haar naar beneden en zet haar buiten. Alleen als hij mee de regen inloopt, volgt ze. Ze heeft een vaste plek, de plasgoot, waar ze in noodgevallen haar behoefte doet. Dit is spoed. 'Houd de golfparaplu boven haar', roep ik slaperig. Pop ontdoet zich van muis (een grijzige kleimassa), piest en rent zo rap als ze kan de trap op nadat W. haar heeft afgedroogd. 'Als ze geen originele Zweedse Stutterheim en gele laarsjes mag, moeten we misschien het plasgootje laten overkappen', opper ik. 'Ze is een f... poolhond', antwoordt W. Pop volgt de onzinnige discussie niet. Zij heeft zich heerlijk tussen ons in opgekruld voor nog een paar uurtjes nachtrust voordat de wekker afloopt.
A mouse a day, keeps the docter away is Pop's personal motto. Before she eats them they are tortured. At set times a mouse doesn't bother her stomach. A dreary rainy night and Pop has to shit because she ate too many. Snow white doesn't like rain and she won't go outside. She quivers on the porch. 'Poop here if you like', pushes W. There's no way she does that. She spurts into the house, up the stairs, on the bed under the warm blanket. Twenty minutes later, Pop scratches behind her ear: it's THE signal for urgency. At some time in the past she linked those two. W. volunteers and caries her down the stairs. It is still raining, Pop won't go outside on the wet grass. As W. accompanies her she follows. She has a certain spot (in the gutter near the fence) where she pees and poops by emergencies. 'Hold the umbrella above her, I joke sleepy. Pop disposes a grey clay mass, pees and runs into the house where W. dries her off with a towel that hangs on the central heating. 'If you don't let her wear a original Swedish Stutterheim and matching yellow boots, maybe we can roof in the gutter', I suggest. 'She is a f... polar dog', W. answers. Pop doesn't follow the poppycock. She curled up between us and is already in never-neverland.