dinsdag 18 november 2014

MANNEN ZONDER WERK


Alles loopt op rolletjes. Hij heeft een verantwoordelijke drukke job. Zij een parttime baantje vanwege de oude dibbes en omdat de kinderen het huis uit zijn. De taken zijn verdeeld. Dan krijgt hij op zijn werk te horen dat hij niet meer hoeft te komen. Een mokerslag. Van een gewaardeerd medewerker wordt hij onvrijwillig gebombardeerd tot overbodige huisman.

Na de stadia ongeloof, verontwaardiging en (zelf)acceptatie, stort hij zich op het afspeuren van advertenties. Er bestaan geen betaalde vacatures  voor 55-plussers: ‘vrijwilligers gevraagd’ is wat de klok slaat. Mag je een keer op gesprek komen dan wedijver je met tig jonge sollicitanten, zodat de moed je al bij voorbaat in de schoenen zakt.

Toegeven tegen over je vrinden dat je gedwongen thuis naast de hond op de bank zit te zuurpruimen, doe je niet. Ontslag, zonder uitzicht op een baan. De zelfstandigheid lonkt. Een adviesbureau beginnen, of toch die droom van een B&B op het Franse platteland waarmaken. Als-tie 30 jaar jonger was geweest, had hij het wel geweten.

Thuis rondhangen en klussen met twee linkerhanden, wordt niet gewaardeerd door moeder de vrouw die gewend was om alle dagelijkse beslommeringen in haar eentje op te knappen. De spanningen lopen op. De midlifecrisis waar je nog niet eens zo lang geleden van was hersteld, hangt weer boven je hoofd.

De hond plukt er de vruchten van. Hij geniet van het gezelschap, de extra aandacht. Zijn vroeg-uit-de-veren-ommetje wordt een lange zit. Samen met de recent gepensioneerde buurman, die eveneens met de ziel onder zijn arm loopt, en wiens grijze grommerd hem vanaf de eerste werkeloze dag claimt, houden ze tot lunchtijd de houten parkbank bezet.