zaterdag 25 oktober 2014

SCHERTSVERTONING


M. en ik bekijken de schertsvertoning met stijgende verbazing. De laatste vier ochtenden post een wild konijn midden op het bospad: je kan er niet omheen. Onze honden wel: als de neus overuren draait, is het gezichtsvermogen praktisch nihil. Het is geen porem als je ze voorbij ziet scheuren, zonder iets in de gaten te hebben. Het konijn op het pad wacht relaxed in het voorland van zijn burcht, terwijl de rebellen maniakaal het bosvak ertegenover doorzoeken. Of het konijn een handlanger heeft die hen daar bezighoudt, is giswerk. De wildkleur is met het blote oog niet onderscheidend genoeg.

Eigenaardig: naïef of levensmoe lijkt het konijn op het bospad niet. Hij heeft alles onder controle, schijnt het. Is het minachting voor de belabberde jachtcapaciteiten van onze honden? En wil hij als onbezoldigd trainer de handicap van onze ‘jagers’ verbeteren? Een tikkeltje spannend moet elk leven zijn, anders is de jeu er zo af. De rebellen volgen een opgepikt spoor steevast kriskras, zonder dat er progressie inzit. De vogel is allang gevlogen, voordat zij eindelijk bij een konijnenpijp belanden. Zo wordt het nooit een gelijkwaardig competitieve wedstrijd waarin konijnen en honden wedijveren wie het snelst de afstand naar het hol overbrugd.
Het is aannemelijk dat het konijn zich superieur voelt en niets beters te doen heeft. Hij vindt het gewoon leuk om als konijn een meute honden de loef af te steken. Gelijk heeft-ie!