Janine Abbring met hond Lois. Sorry fotograaf onbekend.
Ik verzamel stukjes tekst die me intrigeren. Voordat ik ze na
een korte bewaartijd tot prop gevormd in de prullenbak mik, een compilatie.
PS 3-8-2013
Het
Haarlemmerplein heeft sinds kort een fontein. … Een vrouw van middelbare
leeftijd die zich terwijl ze haar hondje uitliet – een geknipt en gefohnd ding
met een nogal pedante uitstraling – beklaagde over het gekrakeel waarmee ze
ineens te maken had.
…
mijn aandacht werd getrokken door een puppy en twee kleuters van een jaar of
drie, die kraaiend van plezier dwars door de fontein holden. Terwijl de hond
uit alle macht de stralen water probeerde te vangen, probeerden de kinderen de
hond te aaien, en door het onhandige gedartel van de pup, de schittering van
het water en vier dikke beentjes in geel-blauwe broekjes leek de wereld ineens
even perfect en Amsterdam een paradijs.
Uit ‘Net kleine
kinderen’ door Eva HoekeVolkskrant magazine
…
Maar de echte baas aan boord van de boot? Dat is de onvolprezen Weimaraner
Harper, een ijdeltuit van jewelste die hen eerst al ’s ochtends wakker staart –
‘Nee, die kan je echt niet negeren. Dit is Royal Highness herself’ - en vervolgens als een diva op het dek gaan
zitten zonnebaden.
Uit interview met Mart
VisserPS 15 juni 2013
… Wat
de aandoenlijke hondentafereeltjes nog het meest losmaken, is het verlangen van
de toeschouwer om zelf zo te worden meegevoerd. Kop in de wind, van verbazing
in verbazing glippend en niks hoeven doen behalve vertrouwen op het baasje. Het
rotsvaste geloof koesteren dat de eindbestemming van de reis (die op zichzelf
al een bron van vreugde is) een plek is waar het goed is. Waar alle
hondenbehoeftes weer vervuld worden.
over Thomas Schlijpers
boek ‘elke dag een lach’8 december 2012 interview Janine Abbring
… Ik nam ontslag. Binnen een jaar huurden ze mee weer in. En het mooie is: toen ik in dienst was, mocht mijn hond niet mee, maar toen mocht ik dat opeens als enige wel. Ik ga nooit meer ergens heen zonder hond, hè, Lois? Een jaar later werd ik gescout als Jakhals bij de Wereld Draait Door. Maar pas bij Vroege Vogels komt alles samen …
VPRO gids 27 juli ‘Eten van eigen vlees’ door Ulrik Unger
…
Bijlmermeer. Op die vers opgespoten zandvlakte waar toen nog slechts hier en
daar een flat stond, stierf het van de hazen, waarop Mona, onze Engelse cocker
spaniel, onvermoeibaar jacht maakte. Tanden in het nekje, even schudden, klaar.
De geknakte kadavertjes lieven we liggen, want de gedachte om ze mee te nemen,
te villen en te ontdoen van ingewanden om ze vervolgens op te eten, kwam bij
ons, verwende welvaartslijders, niet eens op.
Uit documentaireserie Wildpark Nederland