In een niet nader te noemen stadsdeel is je hond uitlaten voor een fatsoenlijk burger met brave hond bijkans een militaire operatie. Het risico voor je reu om opgevreten te worden, is substantieel aanwezig. Er zijn zelfs hondeneigenaars die schema’s bijhouden welke engerd waar en wanneer loopt. Het mijden van fnuikende ontmoetingen tussen onschuldig slachtoffer en asociale soortgenoot is hier voor menige wijkbewoner driemaal daags puur lijfbehoud. Raken de gemoederen niet verhit door de hoge zomerse waarden dan wel door het te ja of te nee aanlijnen van übergeproportioneerde reuen met een twijfelachtige reputatie. Beschaafde liefhebbende baasjes doen, alleen al bij het inbeelden van denkbare horrorscenario’s, ’s nachts geen oog dicht. Over voor wie je allemaal beducht moet zijn zodat je je lieveling na elke wandeling heelhuids mee naar huis kunt nemen, wordt door medehondeneigenaren druk gerateld. Er vanuit gaan dat een hond zich weet te gedragen omdat hij zonder lijn loopt is geen veilige maatstaf, zo blijkt uit roddel en achterklap. Daarom kozen Skip en ik er wijselijk voor om vluchtwegen te benutten, schuilplekken op te zoeken, te treuzelen om de ander een voorsprong op te laten bouwen en voortijdig de wandeling af te breken (abort, abort!) en de vijandelijke linie te verlaten. In plaats van slachtofferhulp te moeten in te schakelen, doen we de wandeling later dunnetjes over in ons eigen vertrouwde hondenbos.