Skip kon onweer de
afgelopen tien jaar nooit bommen. Onze Viking heeft ooit solide afspraken gemaakt
met landgenoot Thor de Noorse god van de donder. We arriveren vanwege subtropische
30+ laat in het bos. Geen sterveling te bespeuren. Er waait een windje. Bombastisch
geroffel in de verre verte. De toenemende luchtdruk is voelbaar en ziet er haast
bedrieglijk echt uit. Kolkende wolken van wit, lichtgrijs, antraciet naar
pikzwart razen onze kant op. We breken de wandeling voortijdig af. We zijn veilig
binnen voordat we gezegend kunnen worden. Thor vloekt, sist, en hamert een
salvo aan ongenadige slagen die ons decor afwisselend neonroze en gifgroen flitsen.
Het huis siddert op zijn grondvesten. Het vertrek waar we ons bevinden is niet
geblindeerd. Voor de slechtziende Skip vormen de vurige vonken die op hem af
lijken te komen een regelrechte bedreiging. Grapjes over Thor en de bokkenwagen
kunnen Skip niet bekoren. Pas in een donker hoekje op een provisorisch matras
voelt hij zich beschermd. Voordat een volgende keer de hel losbarst, toch even contact opnemen met Thor om het convenant opnieuw te bekrachtigen.