Lach eens naar het vogeltje! Say cheese! Smile! Zo gauw ik de camera ter hand neem en het knopje ingedrukt houdt,
weet Skip wat hem te doen staat. Hij is het onderhand gewend dat ik plaatjes
van zijn activiteiten schiet. Vergeet ik te vragen of ik hem mag fotograferen, dan
loopt hij weg: hij is tenslotte geen ding. Of hij schiet in een bevallige
zitpose die ik nou net niet wil flitsen. Het zijn geen sterallures. Skip weet
als volleerd model gewoonweg wat zijn voordeligste houding is. Ongedwongen
foto’s moet ik dus stiekem maken. Zoals deze vanuit een niet zo voor de
handliggende hoek: camera op de grond en naar boven gericht. Kijkt Skip nou
stuurs van de lens weg of is het toch verwaandheid?