Tijdens het graven of jagen is de gehoorzaamheidsfactor van onze Noorse Buhund nul komma nul. Bij het graven bevinden zijn oren zich
onder het aardoppervlak en heeft hij als excuus dat het onmogelijk is om te
horen. Op geroep tijdens de jacht krijgen we geërgerde repliek: hij kijkt kort verstoord
op omdat wij zijn plannen dwarsbomen en speurt op eigenwijze verder.
Deze wandeling konden we hem iets
aanlokkelijks in het vooruitzicht stellen: W. hield hem een smakelijke worst
voor. Worst die hij gisteren als doggy bag meekreeg na het traditionele lopend
buffet van Cana hondensport. De verwachtingen waren hoog gespannen. W. hield de
worst regelmatig omhoog, begeleid door het knisperen van het plastic zakje en geluiden
als 'jammie jammie' vergezeld van het wuivende lekker-gebaar langs de oren. Pas als
Skip overtuigd is dat er geen konijn op het menu komt, meldt hij zich likkebaardend: mmm, lekker worst.